از این رو یکی از دلایل حکومت پاکستان این است که سعی نماید تا دولتی ملی، مقتدر، مستقل و غیروابسته در افغانستان شکل نگیرد. زیرا بر این باورندکه ممکن است خاک اشغال شده از ایشان پس گرفته شود.
به هرروی، در پیوند با وقایع اخیر افغانستان سیاست خارجی کشور ما درجهتی وارونه در مقایسه با برخوردهایش با برخی دیگر گروه‌ها یا کشورهاست. این سیاست چندان قابل دفاع نیست، نه به این دلیل که نگارنده این یادداشت یا افکارعمومی میهن ما خواهان درگیری نظامی در جنگ با طالبان است، بل سخن و ایراد کار در عملکردی می‌باشد که ایران سال‌های طولانی است که در دفاع از برخی گروه‌ها یا حاکمیت‌های عربی دفاع می‌کند وتا کنون در این راه تعداد بسیاری از ایرانیان جان باخته یا جانباز شده‌اند و ایران میلیاردها دلار از سرمایه‌ی ملی را به قیمت تنگناهای فراوان برمردم متحمل شده تا منافع و پایداری آن حمایت شده‌ها دوام یابند. مانند لبنان، سوریه، غزه، یمن و…
ایران یکی از دلایل حضور خود را در این مناطق برای دفاع از منافع ملی و جلوگیری از ورود یا نزدیکی تروریست‌ها به داخل یا مرزهای کشور برمی‌شمرد، درصورتی هم‌اینک پایگاه تروریست‌های بنیادگرا در جهان به‌واسطه‌ي استقرار امارت واپس‌گرای طالبان در نقطه‌ی صفر مرزی ایران است اما با سکوت یا حمایت تلویحی ایران مواجه شده‌است.
در زمانی که افکار بشردوستانه و آزادی‌خواه در ایران و جهان همراه با مقاومت در نواحی پنجشیر این یادمان ایرانیان در مقاومت علیه حمله‌ی اسکندرمقدونی شکل گرفته و شاهد مبارزه‌ی زنان شجاع افغان هستیم، دولت ایران از یک دیپلماسی فعال و شفاف در حمایت از این مقاومت دوری می‌جوید. درحالی که ضرورت داشته و دارد که ایران حداقل یک هشدار قوی و آشکار به پاکستان می‌داد تا از شدت حضورش علیه این پیکره‌ی تاریخی و هم زبان کشورمان بکاهد. طالبان دشمن آتی ایران است و سرکوب آن بخش از افغان‌های پیشرو و ترقی‌خواه هشداری است به مدافعان روند دموکراسی‌خواهی در منطقه. تردیدی نیست که موفقیت طالبان تاکنون در نتیجه‌ی معامله ننگین پشت‌پرده امپریالیسم آمریکا و برخی حاکمان مرتجع منطقه و هم‌چنین حاکمان فاسد و دست نشانده باهمراهی یا بی‌تفاوتی آن بخش از تفکر و باورهای عقب‌مانده در افغانستان تحقق یافته‌است. البته نقش قدرت‌هایی مانند روسیه و چین در آشفتگی منطقه‌، قابل کتمان نیست.
بنابراین به رسمیت شناختن امارت اسلامی طالبان یا مشارکت در هر نشست و مراسمی که به نوعی رسمی یا غیررسمی نشان از تایید این منادیان توحش را از سوی دولت ایران داشته‌باشد، ستمی است مضاعف در حق مردم افغانستان و حرکتی نابخشودنی در قضاوت اکثریت افراد جامعه‌ی ایران که می‌بایست از آن خودداری شود./ ۱۸ شهریور ۱۴۰۰