تو با قلب خود،
-این هم‌نشین صبورت-
در انتهای جاده‌ای که چشم به آن دوخته بودی،
تنهایی انسان را،
در بی‌کران هستی،
رنگ می‌زد.
***

«شاهی‌وند» در نقش گام‌هایت،
ستمِ کهن خویش را،
زنده می‌دید.
«تکانه»، «خاطره»، «ژریژبان»
«چم دانه» و «سیاه‌چم»
دست‌افشان و پای‌کوبان
-در چنگال ذهن فراموش‌کار تاریخ-
خویشتن خویش را باز می‌یافت.
***
حسِّ زیبای خاک
در سایه‌سار بی‌کسی سیاه‌چادرهای:
«کُله‌بان»، «ریخته‌کوب» و «بلوط‌بان»
دل‌شوره‌هایت را، دل‌نگرانی‌هایت را،
-ارمغانی با شمیم سماجت-
سخاوتمندانه زنده می‌کرد.
***
او تردید را
از چشم خورشید پاک کرد
تا با عبور از روزنه‌ی سیاه‌چادرها
لایه‌های تاریکی را پاک کند.
و معنویت عشق را
سوار بر بال پروانه‌ها
به روستاها هدیه کرد.
او اضطراب را با بوی کاغذ و قلم،
از سر پنجه‌ی کودکان روستا،
پاک کرد.
***
او ذهنیت روشن آب را
وقتی که به آرامی از رگ برگ درختان بلوط،
عبور می‌کرد،
برای آبیاری،
به کار گرفت.
***
او شمعدانی را با خود داشت،
بی‌پیرایه‌تر ازتموج شفاف «کشکان»،
معیارهای موجود،
برایش اسباب‌بازی کودکانه‌ای بیش نبود.
تحکم‌های کلیشه‌ای را بر نمی‌تابید.
بینش خود را داشت.
و آن را با غروری،
که از ژرفای معصوم بشر برمی‌خاست،
در زیر سیاه‌چادرها
و چشم کودکان خفته در فراموش‌خانه‌ی بدویت
ارزانی داشت.
هیچ‌گاه با ایستایی سر آشتی نداشت،
مانند روح جاری «کشکان» سیال بود و خروشان
او تپش قلب بهار را،
که در سبزه‌زارهای «شاهی‌وند»
جاری می‌ِشد،
با خود به کلاس درس می‌برد.
و بر روی تخته سیاه،
می‌نوشت: انسانیت را با عدالت رنگ بزنید.
***
اینک آسمان،
باسازی پر از غم ناله و سوگ
نوای«چمری» را
بر فراز«سرکوه هومیان» و «شهداران»
سر می‌دهد.
تا تپش گام‌هایت را،
که روزگارانی شانه‌های خسته‌ات را،
به دوش می‌کشید،
بار دیگر،
در خاطره‌ی«شاهی‌وند»
زنده کند.