اختلال سلفیتیس (selfitis disorder) یا «اعتیاد سلفی گرفتن»، به تمایل جنون‌آمیز، وسواس‌گونه و اجباری افراد برای گرفتن عکس و فیلم از خود و انتشار آن‌ها در رسانه‌های اجتماعی اشاره دارد. در حقیقت، در افراد مبتلا به اختلال سلفیتیس، «پُست» و «استوری» گرفتن از زندگی، از خودِ زندگی مهم‌تر و پُر رنگ‌تر شده و زندگی واقعی را به حاشیه و چالش کشیده است.

سطوح اختلال سلفیتیس:
– مرزی (Borderline): دست‌کم روزی سه سلفی بدون «پُست» آن‌ها در رسانه‌های اجتماعی
-️ حاد (Acute): دست‌کم روزی سه سلفی و پُست آن‌ها در رسانه‌های اجتماعی
-مزمن (Chronic): تمایل شدید و غیرقابل کنترل ( شبانه‌روزی) برای سلفی و پُست‌کردن آن‌ها در رسانه‌های اجتماعی( بیش از شش بار در روز)
توجه‌طلبی، کمبود محبت و هم‌دلی، خود‌نمایشی و کسب شهرت، پُز دادن و زندگی خود را شاد و مثبت جلوه دادن، فقدان حمایت خانوادگی، ابهام و تزلزل هویت، کاهش استرس و اضطراب، روحیه کنجکاوی و رقابت اجتماعی برای کسب لایک بیش‌تر در رسانه‌های اجتماعی از جمله عواملی است که نوجوانان و جوانان را به اختلال سلفیتیس مبتلا می‌کند.
به طور خلاصه، نتیجه‌ی پاره‌ای از پژوهش‌ها حاکی از آن است که اختلال سلفیتیس با عزت‌نفس پایین، شخصیت خودشیفته، تنهایی و افسردگی ارتباط دارد و بهترین روش درمانی برای این اختلال، درمان رفتاری-شناختی (CBT) است.
نگارنده‌ی این یادداشت با عنایت به این‌که اعتیاد به سلفی راهی برای جبران کمبود عزت‌نفس و پُر کردن خلأ صمیمیت است، مطالعه‌ی کتاب «شش ستون عزت‌نفس» اثرِ ناتانیل براندن را توصیه می‌کند.

* (روان‌شناس، کنشگر فرهنگی-اجتماعی)