امروزه علم مهندسی در گستره‌ی جهانی و عرصه‌‌های مختلف اقتصادی، سیاسی و اجتماعی از جایگاه ویژه‌ای برخورداراست. از جمله در زمینه‌های انرژی، معدن، پزشکی، ارتباطات، کامپیوتر، معماری، عمران، تاسیسات، فضایی و ….
از این‌‌رو، به نوعی همه‌ی روزها در ارتباط با کار مهندس به شمار می‌آیند. هرچند نام‌گذاری این‌گونه روزها بیش‌تر شکلی نمادین دارند، اما فلسفه‌ی کار بر این است که علاوه بر گرامی‌داشت و سپاس‌مندی از یک شخصیت یا قشری خاص که در راستای ترقی و بهبود منافع جامعه‌ گام برداشته یا برمی‌دارند، می‌بایست برگزاری و یادمان این مناسبت‌ها بربستری از پیش فراهم شده، فرصتی باشد برای طرح و ابراز دستاوردها و برشمردن مشکلات و نارسایی‌هایی که گریبان‌گیر جامعه مرتبط با آن مناسبت است. بنابراین، آگاهی‌بخشی به شیوه‌های مختلف برای افکارعمومی و هم‌چنین جلب توجه هرچه بیش‌تر مسئولان و دستگاه‌های ذی‌ربط در پاسخ به مطالبه‌گری و برآورد نمودن خواست‌های ذی‌نفعان یک ضرورت محسوب می‌شود، نه صرفاً یک نمایش صوری برای رفع تکلیف.
جامعه‌ی مهندسی کشورما به‌رغم برخی پیش‌رفت‌ها در عرصه‌ی علمی و عملی با چالش‌ها و دشواری‌های بسیاری روبه‌رو می‌باشد. این دشواری‌ها باعث شده‌اند تا بخش عمده‌ای از این قشر به لحاظ مادی و روانی از نتیجه و بازدهی علمی و عملکرد خویش ناتوان و در بی‌راهه گام بردارند. پولی و کالایی شدن مراحل تحصیلی و اخذ مدرک برخلاف اصل ۳۰ قانون اساسی، عدم برنامه‌ریزی برای ایجاد فرصت‌های شغلی پایدار و مرتبط با رشته‌ی تحصیلی فارع‌التحصیلان، روی‌آوری بسیاری از مهندسان به شغل‌های کاذب یا کاری غیرمرتبط با رشته‌ی تحصیلی، گوشه‌نشینی در خانه و افسردگی، آسیب‌های اجتماعی، ناامیدی عده‌ای به نبود چشم‌اندازی روشن برای دستیابی به شغلی مناسب، تشکیل خانواده، تهیه مسکن و… یا به‌عبارتی داشتن یک رفاه نسبی باعث کوشش آنان برای خروج از کشور یا بی‌تفاوتی و سرخوردگی در برابر مشکلات خود یا جامعه شده‌است. این همه نابه‌سامانی، هشدار و زنگ خطری است که اگر اراده‌ای برای تغییر و راه‌حلی ساختاری عملی نشود، فرجام خوبی نه فقط برای جامعه‌ی مهندسی بلکه سایر اقشار اجتماعی و از جمله خود دولتمردان نخواهدداشت. هرچند باید بر این باور بود که غلبه‌ی امید همراه با کوشش برنا امیدی رمز رهایی و موفقیت است.