از پی صدا و نغمه در تصنیف(سرگشته) با صدای قوامی و ساز همایون خرم و در قفای (گالیا) در شعر کاروان و راز و نیاز با(ارغوان) در کنج خانه‌اش که ارغوان این چه رازی است که هر بار بهار با عزای دل ما می‌آید … او دوان دوان رفت تا در آن بهشت پنهان با یاران دیرین (شاملو، شهریار، لطفی) دیدن کند و به لطفی بگوید:
پیش ساز تو من از سحر سخن دم نزنم
که بیانی چو زبان تو ندارد سخنم.
و خطاب به شهریار بگوید:
با من بی‌کس تنها شده یارا تو بمان
همه رفتند از این خانه خدا را تو بمان
و از شاملو بخواهد تا شعر همه لرزش دست و دلم از آن بود که عشق پناهی گردد، پروازی نه، گریز گاهی گردد… را با صدا و خوانش زیبایش برای او بخواند و یاد روزگاری که شعر و خوانش شعری شاملو را بی‌نظیر خوانده بود و گفته بود:« که خوانش شعر تو(هر زبان بسته‌ای را به سخن وا می‌دارد).» سایه اکنون نزد آن‌هاست و ما تنهاییم و من به این کلام سعدی می‌اندیشم که؛
ره ندیدم چو برفت از نظرم صورت دوست
هم‌چو چشمی که چراغش ز مقابل برود…
یاد و نام بزرگ‌مرد شعر معاصر فارسی همیشه جاودانه باد. خرم‌آباد- ۱۹ مرداد ۱۴۰۱.

*هرگونه برداشت و تلخیص از مطالب این تارنما بدون ذکر منبع ممنوع است و پیگرد قانونی دارد.