یکی از تهمت‌ها همین برچسب خارجی بودن به این نهضت بود که تبلیغات اموی، مردم شام را علیه شهدا و اسرای کربلا مهیا کرده بودند. آن‌ها اُسرا و شهدا را خارجی می‌دانستند و به جانب آن‌ها سنگ پرتاب می کردند و ناسزا می‌گفتند.

حضرت امام حسین(ع) با درایت تمام در پاسخ به تاریخ و معاندان نهضتش، وصیت‌نامه‌ی خویش را تنظیم کردند، که تحلیل محتوای آن پاسخی مستدل و منطقی به آیندگان است.

آن حضرت، با وجود سابقه‌ی دینداری و وجاهت خانوادگی و چراغ هدایت بودن وجوش، باز هم نوشته من که حسین ابن علی(ع) هستم، شهادت به وحدانیت خدا و رسالت حضرت رسول خدا(ص) و اعتقاد به معاد روز قیامت دارم.

وصیت‌نامه‌ی آن حضرت گویای همه‌چیز است، اکثر بزرگان این وصیت‌نامه را شرح داده‌اند. یکی از کسانی که وصیت‌نامه را  به خوبی شرح داده، مرحوم استاد محمدتقی شریعتی پدر دکترعلی شریعتی است. وی به زبان ساده و پرمحتوا به این مهم پرداخته است.

امام حسین(ع) قبل از آن‌که از مدینه به سوی مکه حرکت کند، این وصیت‌نامه را نوشت و با مُهر خویش ممهور ساخت و به برادرش محمد حنفیه تحویل داد:‌

متن وصیت‌نامه

« بسم‌الله الرحمن الرحيم …؛

اين وصيت حسين‌بي‌علي است به برادرش محمد حنفيه. حسين گواهي مي‌دهد به توحيد و يگانگي خداوند و اين که براي خدا شريکي نيست و محمد(ص) بنده و فرستاده اوست و آیين حق (اسلام) را از سوي خدا (براي جهانيان) آورده است و شهادت مي‌دهد که بهشت و دوزخ حق است و روز جزا بدون شک به وقوع خواهد پيوست و خداوند همه‌ی انسان‌ها را در چنين روزي زنده خواهد نمود.»

 امام در وصيت‌نامه‌اش پس از بيان عقيده‌ی خويش درباره‌ی توحيد و نبوت و معاد، هدف خود را از اين سفر اين چنين بيان نموده است: «من نه از روي خودخواهي و يا براي خوش‌گذراني و نه براي فساد و ستم‌گري از شهر خود بيرون آمدم؛ بلکه هدف من از اين سفر، امر به معروف و نهي از منکر و خواسته‌ام از اين حرکت، اصلاح مفاسد امت و احياي سنت و قانون جدّم، رسول خدا (ص) و راه و رسم پدرم، علي‌بن‌ابيطالب(ع) است.

 پس هر کس اين حقيقت را از من بپذيرد (و از من پيروي کند) راه خدا را پذيرفته است و هر کس رد کند (و از من پيروي نکند) من با صبر و استقامت (راه خود را) را در پيش خواهم گرفت تا خداوند در ميان من و بني‌اميه حکم کند که او بهترين حاکم است. و برادر ! اين است وصيت من به تو و توفيق از طرف خداست. بر او توکل مي‌کنم و برگشتم به سوي اوست.» (بحارالانوار، ۴۴/۳۲۹)

 انگیزه‌های قیام امام حسین(ع)

امام حسین(ع) در سخنان خود در پاسخ ولید و مروان اولین انگیزه‌ی قیام و مبارزه و علت مخالفت خود با یزید بن معاویه را بیان کرد و اکنون به هنگام حرکت از مدینه در وصیت‌نامه‌ی خود به انگیزه دیگر یا به علت اصلی قیام خود، یعنی امر به معروف و نهی از منکر و مبارزه با مفاسد وسیع و مسائل ضداسلامی و ضدانسانی حکومت یزیدی و اموی، اشاره می‌کند و می‌فرماید:«اگر آنان از من تقاضای بیعت هم نکنند من باز هم آرام و ساکت نخواهم نشست؛ زیرا اختلاف من با دستگاه خلافت تنها بر سر بیعت با یزید نیست که با سکوت آنان در موضوع بیعت، من نیز سکوت اختیار کنم؛ بلکه وجود یزید و خاندان وی موجب پیدایش ستم و گسترش فساد گشته است و من برای امربه معروف و نهی از منکر و احیای قانون جدم رسول خدا(ص) و زنده کردن راه و رسم پدرم علی(ع) و بسط عدل و داد به پاخیزم و ریشه‌ی این نابه‌سامانی‌ها، یعنی خاندان بنی‌امیه را قلع و قمع نمایم و همه‌ی جهانیان بدانند که حسین جاه‌طلب، طالب مقام و ثروت، شرور، مفسد و اخلال‌گر نبود و این حالت از روز اول تا ساعت آخر و تا لحظه‌ی آخر در روح حسین(ع) متجلی و متبلور بود.»  (سخنان حسین‌بن علی (علیه‌‌السلام) از مدینه تا کربلا، محمدصادق نجمی، ص ۵۴٫)

 ادامه دارد…