گاه اتفاق می‌افتد که از مقام بالا دستوری صادر می‌شود، ولی مقام پایین‌تر، از انجام آن دستور سر باز می‌زند و دستور مقام بالا را به مصلحت نمی‌داند. در چنین موقعی می‌گویند: «شا بِوَخشنه، شاوالی نِوَخشنه، «شاه می‌بخشد و شاه والی نمی‌بخشد.»
شاوالی (شاه والی) یا به قولی دیگر شیخ علی، خزانه دار «شاه سلیمان» بود. شاوالی برخلاف خیلی سیاست‌مداران دیگر، بسیار مردم‌دار، وظیفه‌شناس و طرفدار طبقات پایین بود. شب‌ها با لباس مبدل به اماکن و محلات شهر می‌رفت تا از اوضاع مردم و مملکت باخبر شود. تا می‌توانست به فقیران و درماندگان و در راه ماندگان و به ویژه جویندگان علم و دانش کمک می‌کرد.
شاوالی از مردان با تدبیر روزگار خود بود و به فرمان او کاروان‌سراها و ابنیه‌های خیریه و مدارس متعددی در گوشه گوشه‌ی ایران ساخته شد.
شاه سلیمان بسیار اهل خوش‌گذرانی و عیش و نوش و هوس‌بازی بود. ولی برخلاف او، شاوالی شخصیت خود را حفظ می‌کرد و تسلیم هوس‌بازی نمی‌شد. بارها شاه سلیمان به او اصرار می‌کرد که شراب بنوشد، ولی او امتناع می‌کرد و می‌گفت: «شاه بر جان من حق دارد، ولی بر دین و ایمانم حقی ندارد.»
شاه سلیمان عادت داشت که در مجالس عیش و طرب، هنگامی که سرش گرم از باده‌ی ناب می‌شد، کرم و بخشش بسیار می‌کرد و به نام کسانی که دور و برش بودند، مبالغ هنگفتی حواله صادر می‌کرد که بروند از شاوالی بگیرند. وقتی حواله‌ها را می‌بردند پیش شاوالی، همه را به بهانه‌ی این‌که خزانه خالی است، رد می‌کرد و متقاضیان را دست از پا درازتر بر می‌گردانید. در واقع شاه می‌بخشید، شاوالی نمی‌بخشید و از پرداخت مبلغ خودداری می‌کرد…
از آن زمان این ضرب‌المثل سر زبان‌ها افتاد که: «شا بوخشنه، شاوالی نوخشنه»

راوی: درویش جودکی( پدر نگارنده) تولد۱۳۱۵-فوت ۱۳۹۶، پل‌دختر. روستای هلوش