این اکثریت به یک‌باره شکل نگرفته است که این‌چنین خودنمایی نماید و خود را در قالب یک نه بزرگ به انتخابات نشان دهد.

بلکه در طول دوران گذشته و سیاست‌ها  و روش‌های غلطی که وجود داشته و باعث ایجاد مشکلات و بحران‌های عظیمی گردیده است، این روند را تشدید کرده و جامعه به واقعیتی رسیده است که در این ساختار و با وجود نهادهای موازی رییس جمهور قادر نخواهد بود. که وعده‌ها و شعارهای خویش را عملیاتی سازد اراده‌ی اکثریت و خواسته آنان در دالان تصمیم گیری نهادهای قدرت به محاق می‌رود و فراموش می‌شود.

همین نگرش و باور باعث این عدم مشارکت چشم‌گیر در انتخابات دور اول گردید. نمی‌توان این بخش عظیم از جامعه را نادیده گرفت و خواسته و مطالبات آنان را ندید و باید گوش شنوایی برای شنیدن صدای مردم وجود داشته باشد.

اگر امنیت پایدار می‌خواهیم ضامن و بقای آن‌ مردم هستند. از سویی بخشی دیگر از کسانی که  به دکتر پزشکیان رای دادند آنان نیز از  وضعیت موجود ناراضی بودند و در جهت ایجاد روزنه‌ای و مطالبات حداقلی با توجه به واقعیت‌های جامعه انتخاب خود را رقم زدند. هر دو نگاه عملا دل در توسعه و پیشرفت و زندگی نرمال و طبیعی در این سرزمین دارند.

خواسته و مطالبه‌ای که هیچ عقل سلیمی نمی‌تواند منکر آن باشد و دامن زدن به بحث‌های حاشیه‌ای و محکوم نمودن هر دو طیف جز آب ریختن در  آسیاب اقتدارگرایان هیچ سود وبهره‌ای از آن حاصل نخواهد شد.

مردم  در شرایط و وضعیت بسیار سختی در حوزه‌های مختلف قرار دارند و زخم‌های گذشته و اسیب‌هایی را که متوجه آنان نموده است در بخشی از جامعه نگاه صفر و صدی و سیاه و سفید به مقوله‌ی انتخابات را پدید آورده که گویی هر رای عدول از آرمان‌ها  و خواسته‌های آنان و مشروعیت بخشی نتیجه رای دادن آنان خواهد بود و خیانت در پیشانی  آنان حک خواهد شد و نباید فراموش کنیم که سیاست عرصه‌ی امکان‌ها و توازن قدرت است و نه آمال‌ها و آرزوها، اگر صدایی از مطالبات جامعه در میان نامزدهای موجود شنیده می‌شود، می‌توان آن را انتخاب نمود و اجازه نداد جریانی خالص‌ساز با اتکا به اقلیتی پر سر و صدا و در نبود مشارکت مردم نیت‌ها و  خواسته‌هایی ماورایی را که هیچ سنخیتی با جامعه امروز ندارد، عملی کنند و جامعه را  از  آن  حداقل‌هایی که داراست، تهی نمایند.

کمااین‌که در گذشته نیز شاهد بودیم افرادی که هیچ درکی از موضوعات مختلف نداشتند، ابزار و مجری سیاست های  گردیدند که بنیان های جامعه را در عرصه‌‌ی مدنی به قهقهرا بردند که اثرات آن روش‌های زیان‌بار هم‌چنان در ساحت‌های مختلف قابل ردگیری است و حال خطری بس فراگیرتر وجود دارد و‌ پس نباید صحنه را  به دیگران واگذار کرد.

و انتخابی که حق طبیعی و ذاتی هر  شهروندی است از آن فاصله گرفت و دروازه‌ای که از سر اضطرار  وبا هر نیت و برنامه‌ای باز شده است یک فرصت دانست  و می‌توان از بسته شدن آن برای همیشه جلوگیری کرد و کور سوی امیدی برای تنفس در این شرایط سخت و ملال‌آور می‌توان رقم زد و از اعتماد به نفس کاذب جریانی که تمام لایه‌های زندگی مردم سر می‌کشد جلوگیری کرد و حداقل از گام‌هایی پرشتابی که به عقب گذاشته می‌شود جلوگیری کرد و شرایط را در همین حد و وضعیت نگه داشت امری که با حضور افراد مردد  و کسانی که دل در گرو این  آب و خاک دارند محقق خواهد شد.