آدم‌های بی‌خاصیت و بی‌تدبیر که کاری جز خوردن و شکم‌پروری ندارند. این کنایه‌ای است که در مقام هجو به بعضی از آدم‌ها گفته می‌شود که لایق و شایسته هیچ کاری نمی‌باشد.

در قدیم تاپاله پهن کردن هم از مشاغل پست اجتماعی بوده که از عهده‌ی آدم‌های پرزور و پرخور، اما ساده‌لوح بر می‌آمده است. «تاپاله را از سرگین و فضولات حیوانی می‌گیرند و پس از خشک کردن، آن را به مصرف سوخت خانگی می‌رسانند.»

– مردی دامادی غریبه گرفت، همه گفتند: ندیده و نشناخته دخترت را به این غریبه نده،

اما او گفت: پسر ندارم، کسی را می‌خواهم که کمک حالم باشد و کار صورت گرفت و عروسی انجام شد. یک روز یکی از اقوام از پدر دختر عروس شده، پرسید: آقا داماد چه جور آدمی است؟

 پدر عروس به مزاح و شوخی جواب داد:

 تپالهَ تَپِن، سِفرهَ رِمَن! «تاپاله پهن کن و سفره پاک کن». یعنی پرخور و پرزور، اما کم‌عقل و ساده.

حالا این مطلب به یک حکایت یا تمثیل تبدیل شده و هرگاه با آدمی این‌چنینی مواجه شوند، در مقام مزاح گویند…!

   ادامه دارد…