کنایه از: پند و اندرز و نصیحتی که برای مخاطب ناموجه باشد و یا کسی که به پند و اندرز مفید دیگران از سر نادانی بهایی ندهد.

حکایت:
شخصی پسر نوجوانی داشت و این پسر اهل شر و شور بود، به‌طوری که مردم از دست رفتارهای او مرتب گله و شکایت داشتند. پدر هر بار او را پند می‌داد و نصیحت می‌کرد، اما پسر به این نصایح توجه نمی‌کرد و هم‌چنان به‌ رفتار ناپسند خود ادامه می‌داد. یک روز عموی پیر او با برادرش که پدر همان پسر باشد حرف زد و قرار گذاشتند که این بار عموی پیر و سال‌خورده، پسر را نصیحت کند تا شاید به راه درست پای بگذارد و ادب و معرفتی یاد بگیرد.
این بود که عمو آمد و به بهانه‌ای سر حرف را با برادرزاده باز کرد و از هر دری حرف زد و حرف زد. همه‌ی حرف‌ها هم در جهت خیر و صلاح پسر نوجوان، گفت و گفت تا آخر سر پرسید:
– برادرزاده‌ی عزیزم! توجه کردی چه شد و چه گفتم؟ پسر ننر و گستاخ خندید و گفت:
– عمو جان…! تا حرف می‌زدی، من شمردم چهل پشه روی… الاغمان نشست و برخاستند!
و حالا این حکایت به یک ضرب‌المثل هجوآمیز بدل شده که هرگاه بزرگ‌ترها، کوچک‌ترها را پندی دهند، اما کوچک‌ترها توجهی نکنند، گویند…۱

پی‌نویس:
۱-مشهدی عیدی‌بگ رضی‌پور، ۷۵ ساله، خرم‌آباد