کنایه از:  کسی که تنبل و تن‌پرور است و در فکر کار و زندگی نیست و به اتکای اندک مایه‌ای که دارد دلخوش است؛ غافل از آن‌که، آن‌چه دارد به زودی ته می‌کشد و تمام می‌شود.

حکایت:
– مردی بود تنبل و تن‌پرور و هیچ‌گاه ازدواج هم نکرده بود. با گذشت سن و سالی از او هم‌چنان وبال گردن پدر و مادر بود. هرچه پدر می‌گفت، هرچه مادر می‌‌گفت: «برا هُویلهَ» تو هم برو مثل همه‌ی مردم کاری بکن و درآمدی به دست آور و زنی بگیر و تشکیل زندگی بده، انگار نه انگار، از این گوش می‌شنید و از آن گوش در می‌کرد.
پدر و مادر او راه و چاره را در این دیدند که از بزرگ‌ترهای خانواده کمک بگیرند تا شاید براهویله را به کار وادار کنند. یک روز یکی از بزرگان خانواده با براهویله خلوت کرد و از هر دری حرف زد و گفت:«پدرت فقیر و تنگ‌دست است، تو حالا مردی شده‌ای، برو کاری بکن و به زندگی‌ات رونقی بده تا از گرسنگی نمیری!»
اما برا هویله، گفت: پدرم کجا تنگ‌دست است، پُر یک تاپو آرد دارد و تاپو را با انگشت نشان داد. همین‌‌که مرد خواست برود، پدر و مادر براهویله سر رسیدند. حال و احوال پرسیدند که چی شد؟ کار به کجا کشید؟ جواب شنیدند که: «تا تاپولهَ آرد داره، براهویله کار داره.»۱

پی‌نویس:
۱٫ راوی: علی‌قدم عسکری‌عالم، ۸۰ ساله، خرم‌آباد.