– نوعی‌ هجو است و منع کسانی که به گدایان حرفه‌ای کمک می‌کنند. در‌حالی‌که نیازمندان واقعی به لحاظ آبرو از این کار اکراه دارند.

حکایت:
– مردی زنی داشت و این زن عادت داشت که به گدایان کمک می‌کرد، اما یک روز که شوهر از سر کار برگشت و همیشه عادت داشت از یک کاسه‌ی نقره‌ای آب بنوشد، چون آب خواست همسرش با یک کاسه‌ی مسی به وی آب داد. شوهر پرسید:
– پس کاسه‌ی همیشگی‌ام کو؟…
– زن گفت:« آسیه‌گدا آمد و گفت: دخترم بیمار است و پول حکیم و دارو ندارم، چون پولی در خانه نداشتیم، کاسه را به او دادم.»
– شوهر گفت: «آسیه‌گدا که دختر ندارد، آدم کلاّش و حقه‌بازی است و سر مردم هزار بامبول در‌می‌آورد. لااقل اگر نیازمند بود حرفی نداشتم، اما این کار تو نوعی ابلهی است‌ و تا ابله در جهان هست، امثال آسیه‌گدا در‌نمی‌مانند! »