حکایت:
در زمانی که سالارالدوله به حمایت از مستبدین و همین طور برادرش محمدعلی شاه برخاسته بود، چندبار به لرستان آمده بود و از مردم محروم و بی‌نوای منطقه مالیات گزاف گرفته بود.
هم چنین نیروی جنگی از مناطق غرب کشور آماده کرده بود تا با آزادی‌خواهان بجنگند و البته هم جنگیده بودند و نتیجه ای جز شکست عاید او نشده بود.
در هنگام نیرو بگیری از مردم، کدخدایان و بزرگان منطقه را موظف کرده بود که مردم را به زور هم که شده به سپاه او ملحق سازند.
در این هنگام خانه به خانه می گردند و پسران جوان لر و لک و کرد را به اجبار می‌گیرند و می‌برند.
زمانی به در خانه‌ی شخصی به نام… اهل… می‌‌روند و از او می‌خواهند تا خود و یا یکی از پسرانش را آماده‌ی تحویل نماید. او امتناع می‌کند و به کدخدا و مأمورین پرخاش می‌‌نماید.
– کدخدا آهسته به او می‌فهماند که طرف مقابل، شاه مملکت است!
– تو لوئینه‌ی آسیابی بیش‌تر نیستی خودت را بدبخت نکن! لوئینه می‌گوید:« گور پدر شاه! تاپویی پر آرد دارم، باک از شاه ندارم.»۱

۱-لازم به ذکر است که سالارالدوله، دو نفر از عموهای پدر این‌جانب به نام‌های «خوانظر و سبزمراد» را با خود برده بود. آن‌ها در حمله‌ی آخر محمدعلی‌شاه در مازندران تسلیم شده بودند و تا شهریور ۱۳۲۰ و ۱۳۲۵ با خانواده مکاتبه داشته‌اند، اما بعدها این مکاتبه نیز قطع شده‌است. شهر مسکن آن‌ها بابل یا آمل بوده است.«مؤلف»