می‌توان این حادثه را تنها یک اتفاق ساده پنداشت که بر اثر اصرار شخص دست‌فروش به عدم رعایت قانون اتفاق افتاده باشد! کما این که مقامات مسئول نیز همین مسئله را عنوان کردند و به راحتی از کنار آن گذشتند!

به‌زعم متوهم مسئولان، همه چیز عادی و به قول جوان‌های امروزه، اوضاع «اوکی» است! تنها، فردی به قانون توجه نکرده‌است و در ادامه اصرار بر عمل قانون‌شکنانه، خود را به آتش کشیده‌است! کار مسئولان خصوصاً در سال‌های اخیر ساده‌سازی صورت مسائل است تا پاسخ‌های خیلی ساده‌تر به آن‌ها بدهند! یک آدم قانون‌شکن حق شهروندان و عابران را زیر پا گذاشته و در مقابل تذکر ماموران برای رعایت قانون، خود را به آتش کشیده است! چه آسوده خیال و راحت هستند مسئولان که به سادگی سهم پر چرب و نرم خود را از منابع مردم بر می‌دارند و به ریش آن‌ها هم می‌خندند! امکانات مملکت را در اختیار گرفته‌اند و بساط خوش خوشان گسترده‌اند و طبق قانون خودنوشته از کوچک‌ترین امکان به نفع خودشان هم گذشت ندارند و برای مردم بینوا که آه در بساط ندارند، ندای قانون و احترام به قانون بلند می‌کنند!

چه‌کار کنند این مردم بی‌پناه و گرسنه!؟ کار و شغل و درآمد و رفاه و کرامت انسان که چهار دهه است در بوق و کرنا شده است، کجاست!؟ مسکن ارزان و ازدواج راحت و تشکیل خانواده و تامین اجتماعی و عدالت اقتصادی کجاست!؟

در شرایط واویلای اقتصادی که می‌دانید و می‌دانیم و انتظار تدبیر از مسئولان «هوفل» و گزافه‌گو نیست، مردم نمی‌توانند نسبت به تامین حداقل معاش و درآمد برای خانواده صرف‌نظر کنند. به هر راهی شده‌است باید حداقلی فراهم کنند. مردم عادی که اکثریت ملت هستند، نه کارخانه‌دار هستند، نه صادر کننده و وارد کننده، نه بساز بفروش، نه سپرده‌گذار میلیاردی، نه ده‌ها برج و زمین در بهترین نقاط مملکت دارند، نه رانت‌خوار و ویژه‌خوارند! نه رییس جمهورند، نه وزیر، نه وکیل، نه استاندار و فرماندار و مدیرکل و نه نماینده. سهم همه‌ي این‌ها کم و بیش مشخص است از خزانه‌ي مملکت و به موقع می‌رسد. یکی کم‌چرب و عمدتاً هم خیلی پر چرب! مردم عادی که اکثریت ملت هستند، چه‌کار کنند!؟ پول نان و پیاز و سیب‌زمینی و سبزی و گوجه و ماست و پنیر و شیر و کره و مربا و ….و احیاناً میوه و برنج و مرغ و خدای ناخواسته گوشت را چطور باید تامین کنند!؟ اگر کرایه خانه و هزینه‌ی آب و برق و گاز و تلفن و….را هم اضافه کنیم که دیگر وحشتناک می‌شود!

نگاهی تنها به شهر خرم‌آباد، این تلاش با چنگ و دندان مردم عادی را برای داشتن درآمدی هر چند کم را نشان می‌دهد. تلاش سخت مردم گاه گریه‌آور است! از هر فضای خالی که مردم تردد می‌کنند، برای دست‌فروشی استفاده می‌کنند. انواع مایحتاج عمومی عرضه می‌شود تا مثلاً شغلی ایجاد شده باشد و اندک درآمدی. همه‌ي ورودی‌ها و خروجی‌های فقط شهر خرم‌آباد را نگاه کنید. این بساط در همه‌ی شهرهای ایران اکنون جاری و ساری است. داخل شهر خرم‌آباد هرجا و مکان و هر گوشه و فضای خالی، کسی بساطی کوچک گسترانده و چرخ دستی یا وانتی پر از مایحتاج عمومی مستقر کرده و پیکار زندگی و معاش حداقلی خود را شروع کرده‌است. از میدان شقایق تا ماسور، از شمشیرآباد تا کهریز، از ساحلی تا گورستان خضر، از میدان کیو تا تنگ شبیخون، لشکر مردم عادی چه به صورت بساط بر روی زمین، چه چرخ دستی و چه ماشین‌های وانت مشغول دست‌فروشی هستند. در حالی که مسئولان پرمدعا در زیر مدیریت صحیح اقتصادی جامعه زاییده‌اند، دست‌فروشی سیب و پرتقال و نارنگی و سبزی و پیاز و سیب زمینی و کاهو و کلم و کرفس و شلغم و ترب و خرما و شیره و کشمش و مویز و آجیل و….به داد مردم عادی و بی‌شغل رسیده است و در عین ناراحت کننده بودن، تنها امید جمع زیادی از هم‌استانی‌های سخت‌کوش ما برای امرار معاش شده است. نبرد زندگی و تامین حداقلی شرافت‌مندانه برای معیشت جمعیت زیادی از اهالی لرستان به شیوه‌ی دست‌فروشی ادامه دارد و هر روز ابعاد گسترده‌تری را به خود اختصاص می‌دهد. این در حالی است که مسئولان ریز و درشت هم‌چنان وعده‌های رنگی می‌دهند و شعارهای پر طمطراق در خصوص عدالت و گشایش اقتصادی سر می‌دهند. با این حال جمع زیادی از مردم لرستان بدون توجه به این وعده‌ها و شعارها، در عمل تنها یک شعار می‌دهند: زنده باد دست‌فروشی!