مردم روم فردی به نام «هرقل» را به پادشاهی برگزيدند. هرقل چون پايتخت را در خطر مي‌ديد، دستور داد كه خزائن جواهرت روم را در چهار كشتی بزرگ نهادند تا از راه دريا به اسكندريه منتقل سازند تا چنان‌چه پايتخت سقوط كند، ‌گنجينه‌ی روم به‌دست ايرانيان نيفتد.
اين كار را هم كردند. ولي كشتی‌ها هنوز مقداری در مديترانه نرفته بودند كه ناگهان باد مخالف وزيد و چون كشتی‌ها در آن زمان با باد حركت می‌كردند، کشتی بانان و‌ شناگران هرچه تلاش كردند نتوانستند كشتی‌ها را به سمت اسكندريه حركت دهند و كشتی ها به سمت ساحل شرقی مديترانه كه در تصرف ايرانيان بود در آمد.
ايرانيان خوش‌حال شدند و خزائن را به تيسفون پايتخت ساسانی فرستادند. خسرو پرويز خوش‌حال شد و چون اين گنج در اثر تغيير مسير باد به‌دست ايرانيان افتاده بود خسرو پرويز آن را (گنج باد آورده) نام نهاد. از قضا چند روز پس از این ماجرا، خزانه‌ی پادشاه را دزد زد و گنج بادآورده به غارت رفت. یعنی به همان راحتی که به دست آمد، به همان راحتی هم رفت!!! از آن‌روز به بعد هرگاه ثروت و مالی بدون زحمت نصيب كسی شود، و به همان راحتی هم از دستش برود، می‌گويند «بادآوردِن باد بِره»