* شکوه و گلایه گونه‌ای است که معمولاً از روزگار نامراد دارند.

*حکایت:
روزی کریم‌خان زند در عمارت کلاه‌فرنگی شیراز نشسته بود. ناگهان چشم کریم‌خان به مردی افتاد که به آسمان نگاهی کرد و یک چند لحظه ماند و با نیم‌نگاهی به کریم‌خان به کار مشغول شد.
کریم‌خان فوراً دستور داد آن مرد را به حضورش بیاورند، چون با او روبه‌رو شد، پرسید: رو به آسمان چه گفتی؟ مرد امان خواست و با لهجه‌ی شیرین لری جواب داد: گُتم، ا خدا تو کریمی، ینه هم کریمه، منه بینوا هم کریمم، اما ای کجا و مِه کجا، جلال و جبروت و خدم حشم اینه بِین… بیل و برگ درّسه مِه هم سیل کو!
کریم‌خان از گفته‌ی مرد لُر تبسمی کرد و همان قلیان مرصع و مقداری پول به او بخشید و گفت:«خدای کریم حوالت مرحمت کرد.»

ادامه دارد…