حقیقت امر؛ چند روز قبل خبری درخصوص دفن اموات منتشر شد که به قول وحشی‌بافقی هم‌چو لوم به سر قبر تو پا در گل ماند و از همه این درایت مسئولین کفن و دفن مملکت متعجب شدیم.
جلال بهرامی، معاون خدمات شهری شهردار تهران از آماده‌سازی زمینی ۱۳ هکتاری در بخش جنوبی پایتخت برای دفن در زمان‌های بحران مانند زلزله خبر داد. البته مردادماه هم خداکرمی، عضو شورای شهر تهران خبر داده بود که برای هر تهرانی یک قبر مجانی درنظر گرفته شده‌است! حالا متوجه شدید چرا شاعر فرمود هم به قبر اندر دعا گویم ترا…
یعنی هرچه قدر مسئولان برای حل مشکلاتی پیش پا افتاده‌ای نظیر تورم، گرانی مسکن و خودرو و لبنیات و…، آلودگی هوا، بحران آب و کتاب و … کوتاهی کردند(البته به‌زعم من رو سیاه و حقیر سراپا تقصیر وگرنه همه می‌دانند که این مشکلات ربطی به مسئولان ندارد و ریشه در اقتصاد ضعیف جهانی و پدرسوخته بازی‌های غرب و آمریکا و بی‌دست و پایی ما دارد که بعد از سی سال کار کردن نتوانستیم شوهر پولدار پیدا کنیم، ببخشید نتوانستیم رفاه و آسایش برای خانواده فراهم کنیم!) در عوض مسئولین با دوراندیشی و درایت وصف‌ناپذیری مشکل قبر را حل کردند و زبانم لال کار به قبر استیجاری و رهنی نخواهد کشید و مجبور نیستیم وصیت کنیم یا روی سنگ قبرمان تایپ کنیم «هر کسی در زد بگو من مرده‌ام/ نعش خود را هم از این‌جا برده‌ام!»
فقط دوستان عنایت داشته باشند، تهران همین‌طوری جای نفس کشیدن و راه رفتن نیست و همان‌طوری که آن بزرگوار فرمودند، مردم اگر بفهمند تهران کار هست و معتادان رایگان درمان می‌شوند به سمت تهران مهاجرت می‌کنند، بفهمند قبر مجانی هم می‌دهند ممکن است به تهران هجوم بیاورند و هر آینه در مسیر تهران از خوشحالی دق کنند و از مزایای تهران‌نشینی محروم شوند. پس توصیه می‌شود دوستان این بسته‌های حمایتی را با هم رو نکنند و کمی شلخته درو کنند تا به بقیه هم چیزی برسد!
فقط ما نفهمیدیم این لابه‌لا چرا شاعر به این ماجرای اختصاص قبر رایگان حسودی کرد و این‌چنین سرود: «ای آن‌که فکر گور نمودی برای ما/ ما مدتی است فاتحه خویش خوانده‌ایم/ تاخیر مرگ ما فقرا بهر گور نیست/ دیریست ز بی‌کفنی زنده‌ایم ما!» و باقی داستان…
فکر کنم با مافیای کفن دشمنی دارد و می‌خواهد قول یک دست کفن و یک پیاله کافور رایگان را هم از مسئولان بگیرد! ای شیطون…