اين روستا به شكل عمده محل سكونت طوايف درويش و دلفان است. ‌شوربخانه این بنا، در گذر زمان و در پي رخدادهاي طبيعي و كاوش‌هاي سوداگران آثار عتيقه، آسيب فراواني ديده ‌و زير و رو شده است. كارشيو آرامگاه مربعي است به اندازه‌هاي تقريبي خارجي ۷٫۳ و داخلي ۵٫۲ متر. ورودي بنا در ضلع شمالي و محرابه آجري آن در ديواره سمت قبله قرار دارد. نظام گوشه‌سازي ‌در آرامگاه از نوع سكنج است.

گنبد بنا هم‌اكنون فروريخته است، اما داغي تاق آن نشان مي‌دهد كه گنبد با آجرهايي به اندازه ۸×۲۸×۲۸ سانتي‌متر ساخته شده است. ساختمايه ساير بخش‌ها به جز گنبد و محرابه از سنگ و نوعي ملات مقاوم است. آثار ديواره‌ها‌يي از ساختمايه همسان با مصالح به كار رفته در آرامگاه، ‌در برخي زواياي پيراموني بنا به چشم مي‌خورد. بر اين اساس مي‌توان گمان برد كه آرامگاه بر روي سكويي مصطبه شكل بنا شده، يا آن‌كه ديواره‌اي بر گرداگرد آن وجود داشته است. سبك معماري بنا قابل مقايسه با برخي از آرامگاه‌هاي‌ ساخته شده در سده‌هاي ششم تا هشتم هجري (دوره اتابكان‌لر) است. مردم بومي صاحب مقبره را «دووي رش» مي‌نامند. اين نام‌واژه از دو كلمه «داوّي» به معناي داوود و «رَش» به معناي سياه يا كوتاه شده واژه‌ی رشيد، تركيب يافته‌است. حميد ايزدپناه فرد مدفون در آرامگاه را يار داوود، مشهور به موسياه، از هفت‌تنان دسته اول و از ياران سلطان اسحق صاحب‌كَرَم از بزرگان آيين يارسان در سده هفتم مي‌داند.‌ (‌ايزدپناه، ج ۱‌، ۳۷۷:۱۳۵۰). اين گفته به نظر ‌صحيح نمي‌رسد. چه بر اساس پژوهش‌هاي ميداني مزار اين شخص، در منطقه‌ی نوسود كرمانشاهان واقع شده‌است. ا‌ز طرفي در‌ منابع تاريخي به نام داوود‌رش يا داوود‌رشيد اشاره‌اي نرفته است.
محمود ميرزا در عهد حسام به قصد خود براي مرمت بنا اشاره مي‌كند. او‌ هزينه‌ی اين كار را در اختيار يكي از بزرگان سادات لرستان قرار مي‌دهد؛ اما با پايان زود هنگام دوره‌ی زمامداريش، از انجام اين كار توسط آن شخص ابراز ترديد كرده‌است.
وي در مورد فرد آرميده در آرامگاه ‌مي‌نويسد: مردم لرستان او را «توپ» ناميده و او را از فرزندان امام رضا(ع) مي‌دانند. (‌افشار، ۱۳۹۰: ۱۶۰) با وجود اختلاف در عقايد گوناگون، آرامگاه مورد احترام عموم مردم اين ديار است.