کنایه از:
گله و شکایت از روزگار نامراد و این‌که در نهایت کسی که توانایی مالی و مادی داشته‌باشد، اما نیاز حاجتمند را برآورده نکند، بلکه در این راه کارشکنی هم بکند.

حکایت:
شخصی بسیار نیازمند از سر نیاز به برادر ثروتمند خود مراجعه کرد و تقاضای مبلغی پول نمود، ولی برادر صاحب مال چهره درهم کرد و گفت: من و تو از تخم و ترکه‌ی یک پدر هستیم، هرچه پدر گذاشت بین هم تقسیم کردیم. حالا من که چاپ‌خانه پول ندارم تا مقداری به تو بدهم، ندارم! برادر نیازمند گفت: من که برای سهم‌الارث پدر پیش تو نیامده‌ام، آمده‌ام بگویم دست و بالم تنگ است و نیازمند هستم؛ اگر به من مبلغی وام بدهی تا نیاز خود را برطرف کنم، سر موعد وجه تو را خواهم پرداخت. برادر گفت: نه…دا…رم! همین. برادر غمگین و دل‌شکسته برگشت. در حال برگشتن بود که خطاب به برادر گفت: آخرش روز وِ شو می‌رَسَه و شوگار وِ روزگار.
ادامه دارد…